கிராமத்து நண்பனுக்கு

 

கண்மூடி யோசிக்கிறேன்
காலங்களின் மாற்றத்தில்
நம் வாழ்க்கையும்
மாறித்தான் போய் இருக்கிறது

ஒய்யாரமாய் நாம் நடந்து போகும்
ஒற்றையடி பாதையில்
டிராபிக் போலீஸ் போல் நின்ற
அந்த பனை மரம்
கொஞ்சம் வாடி போய் இருக்கிறது
வா நாம் வந்து இருக்கிறோம் என்று சொல்வோம்
அது வசந்த புன்னகை
பூத்து விடும்

கண் ரத்தமாய்
மாறினாலும்
கரை ஏற மனது இல்லாமல்
ஆட்டம் போட்ட
அந்த கம்மாய் குளம் கொஞ்சம்
உடம்பை குறைத்து
இருக்கிறது
இங்கேயும் வந்து விட்டார்களா
பட்டணத்தார்கள்
விலை நிலத்தையும்
கூட விட்டு வைக்காதவர்கள்
இதை மட்டுமா விட்டு விடுவார்கள்
நண்பா....

பட்டணத்து வாழ்க்கையில்
பக்கத்து வீட்டு நபர்கள் கூட
யார் என்று தெரியாமல்
போர் அடித்து விட்டது

பார்த்து சிரிக்க கூட
பைசா கேட்பார்கள் போல

கிராமத்து வாழ்க்கையில்
சிட்டு குருவி போல்
பரந்த நாம்
இன்று மாட்டி கொண்டோம்
இயந்திரமான வாழ்க்கையில்

யாரை குறை சொல்ல ....

எப்போவது
நம் கிராமத்திற்கு வரும்
போது எல்லாம்
தாயின் மடியில்
படுத்து உறங்கின சுகம் ...

நம் நட்பின் சுவடுகளை
சுமந்து கொண்டு அலையும்
நம் கிராமம் என்றும்
அழியாது
நம் நினைவை விட்டு
நம் நட்பை போல்
நீங்காத உறவாய் இன்றும் என்றும்