அம்மாவுக்காக ஒரு கவிதை

அம்மா என்று அழைத்ததையும்

கவிதையாய் நீ உணர்ந்தாய்

என்னை முதலில் கவி என்று

சொல்லி நீ மகிழ்ந்தாய்

உன் பெருமையை பற்றி கூற

நான் பெரிய கவி அல்ல

இருந்தும் சொல்லுகிறேன்

உனக்கென ஒரு கவிதை

என்னை கருவில் சுமந்தவளே

உன்னை நெஞ்சில் சுமக்கின்றேன்

சுமப்பதும் ஒரு சுகம் என்று

என்னை சுமந்து நிருபிதாய்

எத்தனை பொறுமை உன்னில்

எப்படி கற்று கொண்டாய்

உன் பாசத்தில் நினையவிட்டு

கண்ணாய் என்னை காத்தாய்

உன்னை பற்றி மட்டும் யோசிக்க ஏன்

மறந்தாய்

ஒரு வேளை கூட தவற வில்லை

நான் உண்ணாமல் நீ உண்டதில்லை

சிறு தவறு செய்த போதும்

சிறு கோபம் என்மேல் உனக்கு இல்லை

சிரித்த முகமென்றால் உன் முகம்

நினைவில் வரும்

பசி என்றால் நீ துடிப்பாய்

பசி உனக்கல்ல எனக்கு என்று

பாசம் வைக்க பலபேர் உண்டு

பாசம் உயிராய் நினைக்க

உன்னை தவிர யாருண்டு

உன்னை போல் நானிருக்க

எனக்கும் கற்று கொடு

இந்த உலகத்தில் எனக்கு பிடித்த இடம்

என்றும் தாய் வீடு

நல்ல வேளை நான் பெண்ணாய் பிறக்க

வில்லை

பிறந்திருந்தால் கடமை என்று

புகுந்த வீடு அனுப்பி இருப்பாய்

ஆணாய் பிறந்ததனால் ஆயுள்

முழுதும் உன் அன்பில் நனைய

எனக்கு வாய்ப்புண்டு

என் மடியில் நீ தூங்க

நான் தாலாட்ட சில மணி நானும் தாயாய்

இன்னும் ஒரு வரம் வேண்டும்

எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும்

நீயே என் தாயாக எப்போதும்

எதையும் நினைத்ததில்லை

உனக்காக என்று

எதுவும் ஈடு இல்லை உனகினையாய் இங்கு